AUGUSTYN KUBIK
Urodził się 1 września 1957 r. w Rydułtowach. Po ukończeniu rydułtowskiego Liceum Ogólnokształcącego (obecnie Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1 im. Noblistów Polskich) podjął studia na Akademii Ekonomicznej w Katowicach na Wydziale Przemysłu, które ukończył w 1980r., uzyskując wykształcenie w zakresie ekonomiczno-społecznym o specjalności teorii ekonomii politycznej. W 2002 r. ukończył studia podyplomowe w zakresie Prawa Podatkowego Unii Europejskiej na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu.
W 1991 r. Augustyn Kubik został dyrektorem Izby Skarbowej w Katowicach. Funkcję tę pełnił do 2002 r. W listopadzie 2002 r. rozpoczął pracę w Ministerstwie Finansów jako główny inspektor audytu wewnętrznego, a następnie (od 30 grudnia 2006 r. do 28 lutego 2007 r.) pracował jako radca generalny. Od 1 marca 2007 r. do dnia powołania na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego pełnił funkcję doradcy prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Od 15 lutego 2008 do 5 maja 2010 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego. Z rządu odszedł w związku z objęciem stanowiska audytora w Trybunale Obrachunkowym.
W latach 1980-1984 pracował w Kopalni Węgla Kamiennego „Rydułtowy” w Rydułtowach jako referent, kontroler oraz inspektor ds. rewizji gospodarczej. Od 1984 do 1986 r. był starszym inspektorem ds. rewizji gospodarczej w Rybnicko-Jastrzębskim Gwarectwie Węglowym w Jastrzębiu Zdroju. W latach 1986-1991 był głównym księgowym KWK „Borynia” w Jastrzębiu Zdroju.
Augustyn Kubik ukończył liczne kursy i szkolenia. W latach 1985-1986 doskonalił się zawodowo w zakresie funkcjonowania kontroli wewnętrznej. W 1994 r. otrzymał certyfikat OECD za uczestnictwo w kursie prawa podatkowego. W 1995 r. ukończył Seminarium Planowania Strategicznego. W 1997 r. odbył kurs dla kadry kierowniczej resortu finansów w zakresie organizacji i zarządzania.
Od 1994 r. jest dyplomowanym biegłym księgowym. Od 1996 r. jest wpisany do rejestru biegłych rewidentów, a od 2003 r. do rejestru doradców podatkowych. W tym samym roku z powodzeniem złożył egzamin na audytora wewnętrznego przed Komisją Egzaminacyjną powołaną przez Ministra Finansów. W 2005 r. uzyskał certyfikat w zakresie audytu wewnętrznego w aspekcie funduszy unijnych. W 2006 r. zdał I i II część, a rok później III i IV część międzynarodowego egzaminu na certyfikowanego audytora wewnętrznego i uzyskał tytuł CIA (Certified Internal Auditor). W 2007 r. rozpoczął aplikację kontrolerską w Najwyższej Izbie Kontroli, a w 2008 r. złożył, z wynikiem pozytywnym, egzamin kontrolerski przed Komisją Egzaminacyjną powołaną przez Prezesa Najwyższej Izby Kontroli.
Od 2004 r. posiada status urzędnika mianowanego, a od 2008 r. status pracownika mianowanego Najwyższej Izby Kontroli.
Posiada dobrą znajomość języka francuskiego potwierdzoną certyfikatem DELF II. Posługuje się również językiem angielskim oraz – w stopniu ogólnym – niemieckim i rosyjskim.
DR EDYTA KOREPTA
Urodziła się i wychowała w Rydułtowach. Ukończyła filologię polską w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach i uzyskała tytuł magistra. Pod kierunkiem prof. dra hab. Jana Zaremby napisała i obroniła pracę magisterską pt. Humanistyczna erudycja Gdacjusza.
Zaraz po studiach podjęła pracę w rydułtowskim Liceum Ogólnokształcącym, by następnie przenieść się do Liceum Ogólnokształcącego im. Powstańców Śląskich w Rybniku. 14 października 1981 r. została dyrektorem tejże szkoły, które to stanowisko przejęła po przechodzącej na emeryturę mgr Barbarze Ostrodze. Z jej inspiracji 2 września 1985 r. szkoła przystąpiła do Krajowego Zespołu Szkół Twórczych, a następnie 13 października 1986 r. została włączona do Klubu Przodujących Szkół. Z końcem lipca 1991 r. przeszła na emeryturę.
W tym samym roku rozpoczęła pracę na Uniwersytecie Śląskim- początkowo na godzinach zleconych, następnie- po uzyskaniu stopnia naukowego doktora nauk humanistycznych- na stanowisku adiunkta w Instytucie Nauk Społecznych i Nauk o Kulturze w filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie, gdzie pracuje do tej pory w Katedrze Edukacji Kulturalnej.
Prowadząc zajęcia z przedmiotu wiedza o Śląsku, kontynuowała zainteresowania literaturoznawcze, w tym i śląskoznawcze. Badania nad literaturą Śląska Cieszyńskiego kontynuowała wraz z prof. Edmundem Rosnerem, a po jego odejściu przejęła zajęcia dydaktyczne na uczelni z przedmiotów: regionalizm oraz animacja regionalna. Studia nad zagadnieniami związanymi z regionalizmem oraz badania literackie na Śląsku Cieszyńskim wyraźnie przywróciły jej zainteresowania literaturoznawcze. Szczegółowe poznawanie twórców i piśmiennictwa śląskiego a także próby opisania tej literatury, skłoniły ją do dociekań metodologicznych.
Pod kierunkiem prof. dra hab. Władysława Hendzla na Uniwersytecie Opolskim napisała i obroniła pracę doktorską pt. Twórczość dramatyczna Stefana Krzywoszewskiego. Zwróciła w niej uwagę na usytuowanie Krzywoszewskiego w kontekście literatury popularnej, na etapy rozwoju tej literatury oraz jej znaczenie w odbiorze teatralnym. Wnioski mojej pracy doktorskiej przeniosła na literaturę regionalną. Jej zainteresowania regionalną literaturą twórców emigracyjnych (Pawła Łyska, Jerzego Ruckiego) spotkały się z zainteresowaniem redakcji „Pamiętnika Literackiego” w Londynie, gdzie wydrukowano publikację Jerzego Ruckiego „szukanie Ojczyzny”.
Wiedzę o literaturze w regionie sfinalizowała napisaniem rozprawy habilitacyjnej na temat: Zagadnienie tożsamości regionalnej w twórczości pisarzy Śląska Cieszyńskiego. W pracy postawiła pytania o czynniki kształtujące tożsamość pisarzy w różnych warunkach historycznych regionu: w okresie międzywojennym oraz po wojnie w literaturze emigracyjnej Pawła Łyska.
Obecnie p. E. Korepta pracuje w katedrze o specjalizacji kulturoznawczej, co sprawia, że jej badania mają często charakter interdyscyplinarny i jak się wydaje, pozwalają na ocenę zjawisk literackich w szerszym kontekście kulturowym.
ADAM HIBSZER
Urodził się 1 maja 1964 w Rydułtowach – dydaktyk geografii.
W 1983 r. ukończył I LO w Raciborzu.
Studia geograficzne (ze specjalnością kształtowanie i ochrona środowiska) ukończył w 1988 r. na Uniwersytecie Śląskim. Obronił pracę magisterską pt. Bilans wodny rzeki Suminy po wodowskaz w Nędzy. Bezpośrednio po studiach został zatrudniony jako pracownik naukowy na Uniwersytecie Ślaskim. W latach 1991-1996 pracował równolegle jako nauczyciel geografii w szkole średniej w Sosnowcu. W 1998 r. na podstawie rozprawy pt. „Mała ojczyzna” jako obiekt poznania geograficznego w edukacji szkolnej uzyskał na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego stopień doktora nauk o Ziemi w zakresie geografii. Promotorem tej pracy była Maria Z. Pulinowa. Pracuje na WNoZ UŚ na stanowisku adiunkta w Zakładzie Dydaktyki Geografii. W pracy naukowej i dydaktycznej zajmuje się edukacją regionalną oraz zagadnieniami z zakresu relacji człowiek – środowisko przyrodnicze.
Od 1999 r. jest przewodniczącym Oddziału Katowickiego Polskiego Towarzystwa Geograficznego, a od 2002 r. wiceprzewodniczącym Komisji Edukacji Geograficznej przy Zarządzie Głównym PTG.
Od 1982 r. związany z Olimpiadą Geograficzną. Jest finalistą IX Olimpiady Geograficznej. Od 1995 jest członkiem Komitetu Okręgowego Olimpiady Geograficznej z siedzibą wChorzowie (od 2003 r. przewodniczy temu komitetowi).
DOC. DR INŻ. TADEUSZ ROMAN GODULA
urodził się 26.09.1929 r. w Rydułtowach.
Jest absolwentem Akademii Górniczo – Hutniczej w Krakowie (1955).
Związany zawodowo z Politechniką Śląską w latach 1988-1994.
Wcześniej pracował w Katowickim Przedsiębiorstwie Geologicznym, zajmując się hydrogeologią i geologią inżynierską.
Jest autorem 9 patentów, rzeczoznawcą SITG.
Brał udział w pracach geologicznych w Algierii, w Korei Płn. i na Madagaskarze;
ekspert w dziedzinie geologii inżynierskiej wpisany na listę ekspertów ONZ.
PROF. JERZY POŚPIECH
Urodził się w 1944r. Jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego na Skalnej, który zdał maturę w 1962 roku.
Podczas ostatniego spotkania z nauczycielami i uczniami w LO wspominał, że nie zawsze uczył się wszystkiego, podchodził do nauki selektywnie. Pasjonowały go języki, chętnie uczył się łaciny i języka angielskiego, co bardzo mu pomogło w karierze zawodowej (jest członkiem wielu Stowarzyszeń oraz redaktorem międzynarodowego pisma anglojęzycznego). Cztery lata spędzone w liceum na Skalnej to był czas, kiedy budował się jego kapitał intelektualny, z którego korzystał w czasie studiów i w swojej pracy. Czas, w którym człowiek się formuje, potężna baza z której czerpiemy do końca życia. Pan Profesor Pośpiech podkreślił, jak ważna jest osobowość nauczyciela i wspomniał swojego fantastycznego wychowawcę, którym był polonista - mgr Tadeusz Kmieć.
Uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk o kulturze fizycznej oraz profesora nadzwyczajnego. Był kierownikiem Katedry Metodyki Wychowania Fizycznego w Politechnice Opolskiej, obecnie jest dyrektorem Instytutu Kultury Fizycznej w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej w Raciborzu- w latach 2002-2011 pełnił funkcję prorektora tej placówki.
Największe osiągnięcia:
§ członeki zespołu ekspertów ds. reformy programowej Ministerstwa Edukacji Narodowej,
§ członek European Physical Education Association (Ghent/Belgia),
§ Wiceprezes Zarządu Głównego SZS,
§ przedstawiciel Polski w International School Sport Federation,
§ redaktor naczelny Journal of Physical Education & Health-Social Perspective.
Odbywał staże i wykłady m.in.: Brunell University of London (1998 r.), Technical University of Lisabone - Faculty of Human Movement (2002r.) , Instytut Sportu w Vierumaki (Finlandia) (2004r.), Centrum Olimpijskie w Arnhem (Holandia) European Year of Education Throught Sport -EYES (2004r.), Illinois State University (USA) (2010 r.)
Złote myśli:
„Ruch (aktywność fizyczna) może zastąpić prawie każdy lek, ale żaden lek nie zastąpi ruchu.”
„Prowincja jest obecnie jedynie kategorią mentalną a nie geograficzną.”
„Można być prowincjuszem w metropolii albo światowcem na tzw. prowincji.”
JÓZEF DUDEK
wybitny polski matematyk, specjalizujący się w algebrze, nauczyciel akademicki
Urodził się w 1939 roku w Zwonowicach koło Rybnika. Początkowo nic nie zapowiadało późniejszej drogi życiowej Profesora. Problemy z nauką (zwłaszcza z matematyką!) i przebyta w dzieciństwie choroba Heinego–Medina sprawiły, iż uważano, że może uzyskać jedynie średnie wykształcenie techniczne, mające mu umożliwić pracę na stanowiskach administracyjnych w przemyśle górniczym. Przypadek (niezdany egzamin do technikum górniczego) sprawił, że trafił do liceum w Rydułtowach. To właśnie w tej szkole nauczyciel matematyki Alfons Hajok odkrył w swym uczniu talent matematyczny, co w krótkim czasie zaowocowało udanymi startami w olimpiadach z tego przedmiotu i decyzją poświęcenia się w przyszłości matematyce.
Wybrał studia na Uniwersytecie Wrocławskim Na ten wybór wpłynęła opinia o poziomie matematyki wrocławskiej, gdzie kontynuowano tradycje szkoły lwowskiej, a wśród profesorów uniwersytetu znaleźli się tak znani przed wojną matematycy, jak Hugo Steinhaus, Edward Marczewski, Bronisław Knaster czy Władysław Ślebodziński. Studia wyższe ukończył w 1963 roku, uzyskując magisterium z matematyki na podstawie pracy nt. Całka w przestrzeniach Banacha, napisanej pod kierunkiem prof. Kazimierza Urbanika.
Stopień naukowy doktora nauk matematycznych uzyskał w 1970 roku na podstawie rozprawy pt. Pewne własności idempotentnych grupoidów i innych algebr binarnych, której promotorem był prof. Edward Marczewski. Habilitację na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego otrzymał w 1989 roku po przedstawieniu rozprawy pt. Liczbowe charakteryzacje systemów algebraicznych.
Od 1963 roku pracował w Instytucie Matematycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, początkowo jako asystent, potem adiunkt, a od 1992 roku na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 2000 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
W latach 1971-1972 przebywał w University of Manitoba w Kanadzie. Wyjeżdżał za granicę na konferencje z algebry oraz na krótkie pobyty w uniwersytetach znanych z ośrodków algebry ogólnej m.in. w Bremie (RFN, 1974), Nowym Sadzie (Jugosławia, 1983), Montrealu (Kanada, 1984), Leningradzie (ZSRR, 1989) i Clermont-Ferrand (Francja, 1991).
W latach 1973-1976 był członkiem Senatu Uniwersytetu Wrocławskiego jako przedstawiciel młodszych pracowników naukowych.
Od 1996 roku był organizatorem cotygodniowych spotkań w "Salonie Profesora Dudka" dla elit naukowych, kulturalnych i politycznych. W spotkaniach uczestniczyło wielu profesorów oraz rektorzy wrocławskich uczelni. Spotkania te miały na celu integrację środowiska akademickiego. W 1999 roku za tę integrującą działalność otrzymał Nagrodę Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola.
Zmarł w 13 września 2008 roku we Wrocławiu
Zainteresowania badawcze prof. Dudka obejmowały kraty i ich uogólnienia, logikę równościową i rozmaitości algebr, algebry binarne, półgrupy, przestrzenie afiniczne, modele nieskończone. Pozostawił po sobie ponad 63 prace naukowe, z których 23 opublikował po habilitacji. Kilka prac naukowych zostało opublikowanych w najlepszym na świecie czasopiśmie z zakresu algebry uniwersalnej "Algebra Universalis". Wypromował jednego doktora (Adam Marczak) i opiekował się ponad 100 pracami magisterskimi.
Wspomnienie o Profesorze:
Małgorzata Różewicz, związana z Salonem od 11 lat, mówi, że „Salon Profesora Dudka” przywrócił wagę słowom. - Największą pasją profesora było poznawanie świata, a największym darem, jaki nam przekazał, było to, że na świecie, w którym kultura masowa redukuje wszystko do banału, można się pięknie i mądrze różnić - twierdzi Małgorzata Różewicz. - W Salonie właściwie nie było dialogu. Panowała wielogłosowość, wielowyznaniowość, wieloetniczność, pełne bogactwo tego wszystkiego, co niesie ze sobą kultura Polski.
Był uparty i zarazem bardzo ciekawy ludzi.
Absolutnie nieortodoksyjny. Zawsze o krok do przodu, jakby nie mógł się zatrzymać - wspomina Józef Pinior, dzisiaj eurodeputowany, który w Salonie poprowadził jeszcze kilka innych spotkań. Sam też był jego honorowym gościem. - Obydwoje byliśmy ze Śląska, ja z Rybnika, on ze Zwonowic koło Rybnika i to poczucie śląskości wyniesione z domu, kojarzone z pracą i niedyskutowalnym zaangażowaniem w tę pracę sprawiało, że na wiele spraw patrzyliśmy podobnie.
Nauczył nas otwartości na inne poglądy, dyskusji na argumenty. Miał charyzmę. Sprawił, że w Salonie czuliśmy się rodziną - opowiada teatrolog prof. Janusz Degler, do którego Dudek dzwonił po każdym salonowym spotkaniu. Zwykle w niedzielę rano i tylko z jednym pytaniem: "Jak było?". - I był naprawdę szczęśliwy, kiedy okazywało się, że było świetnie, a prelegent sprostał wymaganiom. Bo warto dodać, że czasem Salon przerastał honorowego gościa.
PAWEŁ ŚWIĘTY
Profesor. skrzypek. Urodził się w 1919r. w Lyskach, zmarł w 1995r. Przez wiele lat mieszkał w Rydułtowach. Od dzieciństwa zakochany w muzyce, zapisał się do rybnickiej Szkoły Muzycznej, w której pobierał nauki w klasie Karola i Antoniego Szafranków.
Po zdaniu matury podjął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach w klasie prof. Z. Szellera. Od 1952r. pracował w Katedrze Instrumentów Smyczkowych .Został kierownikiem katedry wiolinistyki. Jednocześnie w latach 1955-1991 pracował jako I koncertmistrz Filharmonii Śląskiej.
Efektem jego zainteresowań muzycznych oraz aspiracji naukowych było powołanie do życia z dniem 1 października 1972r. Katedry Kameralistyki w ramach Wydziału Instrumentalnego. Do 31 sierpnia 1984r. pełnił funkcję jej kierownika.
STANISŁAW NOWAK
Jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego nr 1w Rydułtowach. Jego serdecznym przyjacielem z ławy szkolnej jest Tadeusz Bober- obecnie nauczyciel wf-u w tejże szkole.
Jednym z jego nauczycieli była p. Urszula Ryszka , która uczyła biologii oraz prowadziła harcerstwo. Nauczycielka wspominała go jako jednego z najlepszych i najbardziej aktywnych uczniów w szkole. „Już w liceum był niezwykle mądry i bardzo skromny”. Od dzieciństwa chciał być dziennikarzem.
Po maturze studiował na Wydziale Nauk Społecznych na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, a potem na Wydziale Radia i Telewizji tejże uczelni.
Był stypendystą Polskiego Radia i Telewizji.
Po studiach zaczął pracować w Telewizji Polskiej w Warszawie i przeszedł klasyczną telewizyjną drogę – od dokumentalisty do prezesa. Jest jej pracownikiem etatowym od 1982 roku. Przez kilka lat pracował jako dyrektor Biura Programowego oraz Programu 1 TVP.
Aktualnie jest Kierownikiem Działu Strategii i Badań Marketingowych TVP w Warszawie. Cel, jaki przed sobą stawia, to telewizja publiczna z prawdziwego zdarzenia. Telewizja publiczna, która ma obowiązek pokazywać prawdę.
Ponadto wykładał na Uniwersytecie Warszawskim, a obecnie w niepublicznej Akademii Leona Koźmińskiego w Warszawie. Aktualnie pracuje nad doktoratem.
Jako rodowity Ślązak musiał ciężko pracować w Warszawie, aby móc występować na antenie. W Warszawie aktywnie działa w Towarzystwie Przyjaciół Śląska.
TEODOR MUSIOŁ
polski pedagog specjalizujący się w historii wychowania, inicjator utworzenia w Opolu Wyższej Szkoły Pedagogicznej, nauczyciel akademicki, działacz partyjny
Urodził się w 1910 r. w Paniówkach, zmarł w 1995 r. w Opolu
Szkołę średnią ukończył w Mysłowicach. Po otrzymaniu dyplomu nauczyciela w 1930 roku pracował najpierw w szkole w Rydułtowach, potem w innych szkołach w powiecie rybnickim, a następnie w Lublińcu.
W tym czasie równocześnie studiował pedagogikę społeczną w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie, m.in. pod kierunkiem wybitnej znawczyni zagadnień pedagogicznych prof. Heleny Radlińskiej.
Po wybuchu II wojny światowej został aresztowany przez hitlerowców i przebywał w więzieniach w: Lublińcu, Wrocławiu, Budziszynie, Dreźnie, Monachium, po czym znalazł się na prawie 5 lat w obozie koncentracyjnym w Dachau.
Po zakończeniu wojny w 1945 roku wrócił na Śląsk i tam pełniąc wiele odpowiedzialnych funkcji, w tym kuratora szkolnego i kierownika Wydziału Oświaty Wojewódzkiej Rady Narodowej w Opolu, stał się jednym z głównych organizatorów opolskiej nauki oraz oświaty.
Od schyłku 1952 roku opowiadał się za utworzeniem w Opolu szkoły wyższej o profilu pedagogicznym. Forsując tę idę, mając poparcie wojewódzkich władz partyjnych, w 1954 roku zaczął budowę miasteczka akademickiego w Opolu w trójkącie wykreślonym biegiem ulic: Katowicka- Grunwaldzka- Oleska. Ostatecznie po negocjacjach z władzami wrocławskiej WSP, przekonał je w listopadzie 1954 roku do przeniesienia tej uczelni z Wrocławia do Opola, co dało początek pierwszej opolskiej wyższej uczelni - Wyższej Szkoły Pedagogicznej. W grudniu tego samego roku powstał z jego inicjatywy Kwartalnik Opolski, pierwszy na Opolszczyźnie periodyk naukowy.
W 1958 roku należał do głównych orędowników reaktywowania w Opolu Instytutu Śląskiego. W 1960 roku uzyskał na opolskiej WSP tytuł naukowy doktora nauk humanistycznych w dziedzinie pedagogiki, jako jedna z pierwszych osób w dziejach uczelni, a następnie kolejno doktora habilitowanego i profesora. W latach 60. XX wieku otrzymał stanowisko docenta. W 1973 roku po utworzeniu Instytutu Pedagogiki WSP został jego pierwszym dyrektorem.
W 1985 roku był promotorem pierwszego w dziejach opolskiej WSP doktoratu honoris causa, który otrzymał prof. Bogdan Suchodolski. Zmarł 4 marca 1995 roku w Opolu.
Jest autorem 200 pozycji, w tym m.in. książek: Dachau, Listy z Dachau, Szkolnictwo polskie w rejencji opolskiej w latach 1919-1939. Na jego seminariach powstało 350 prac magisterskich, 37 doktorskich i 8 habilitacyjnych.
21 lipca 1972 roku został odznaczony
Orderem Budowniczych Polski Ludowej.