HENRYK BEM
(ur. 10 listopada 1962 w Rydułtowach)– polski żużlowiec.
Licencję żużlową zdobył w 1979 roku. W latach 1980–1998 startował w rozgrywkach z cyklu Drużynowych Mistrzostw Polski, reprezentując kluby ROW-u Rybnik (1980–1994, 1998) iGKM-u Grudziądz (1995–1997). Czterokrotnie zdobył medale DMP: trzykrotnie srebrne (1980, 1988, 1990) oraz brązowy (1989). W 1984 r. zdobył w Lublinie tytuł Młodzieżowego Drużynowego Wicemistrza Polski, natomiast w 1985 r. zdobył w Rybniku brązowy medal Mistrzostw Polski Par Klubowych.W 1982 r. zajął VII m. w finale Młodzieżowych Indywidualnych Mistrzostw Polski, rozegranym w Opolu. Dwukrotnie uczestniczył w finałach Indywidualnych Mistrzostw Polski (Zielona Góra 1986 – XIII m., Lublin 1990 – V m.). Był również dwukrotnym finalistą turniejów o "Srebrny" (1982 – XIII m., 1983 – VII m.) oraz "Złoty Kask" (1985 – IX m., 1990 – XI m.). W 1989 r. zwyciężył w Memoriale im. Jana Ciszewskiego.
MIROSŁAW KORBEL
(ur. 31 stycznia 1963 w Rydułtowach) – polski żużlowiec.
Licencję żużlową uzyskał w 1982 roku. W rozgrywkach o Drużynowe Mistrzostwo Polski startował przez następne 20 lat, reprezentując kluby ROW-u Rybnik (1982–1994, 1996–1998), Polonii Piła (1995), Wandy Kraków (1999) oraz Śląska Świętochłowice (2000–2002). W czasie swojej kariery zdobył trzy medale DMP: dwa srebrne (1988, 1990) oraz brązowy (1989). Dwukrotnie stawał na podium Mistrzostw Polski Par Klubowych, w latach 1988 (medal srebrny) oraz 1990 (medal brązowy). W 1984 r. wystąpił w finale Młodzieżowych Drużynowych Mistrzostw Polski, zdobywając srebrny medal, był również dwukrotnym medalistą Młodzieżowych Mistrzostw Polski Par Klubowych (1983 – I m., 1984 – II m.).
W finałach Indywidualnych Mistrzostw Polski uczestniczył czterokrotnie, największy sukces odnosząc w 1990 r. w Lublinie, gdzie zdobył tytuł wicemistrzowski. W tym samym roku odniósł kolejny indywidualny sukces, zwyciężając w serii turniejów o "Złoty Kask". W 1988 r. zajął II m. w Memoriale im. Jana Ciszewskiego w Rybniku, wystąpił również w eliminacjach Indywidualnych Mistrzostw Świata, awansując do finału kontynentalnego, rozegranego w Lesznie (w turnieju tym zajął XV m.).
JÓZEF GAWLICZEK
wybitny polski kolarz, wychowanek K. Łukoszka
Urodził się w 1939 roku w Mszanie (k.Wodzisławia). W Rybniku mieszka od 1962 roku. Tutaj kończył szkołę zawodową, potem liceum. Miasto to wybrał mimo wielu niezwykle atrakcyjnych propozycji zamieszkania, jakie otrzymywał w związku ze swoją działalnością sportową – nawiązaniem trwałej współpracy zainteresowane były kluby kolarskie nie tylko z Polski, ale również z Austrii, Hiszpanii, a nawet odległej Kanady i Meksyku.
Od 1999 roku pełni funkcję (już drugą kadencję) starszego Cechu Rzemiosł oraz Małej i Średniej Przedsiębiorczości. Równolegle od wielu lat prowadzi rodzinną firmę – warsztat samochodowy.
Kariera sportowa rozpoczęła się w 1957 roku w Wilchwach (k. Wodzisławia) od... piłki nożnej. W tym rok później rozpoczął współpracę z sekcją kolarską nowo powstałego w tym czasie klubu LZS Czernica, w którym uzyskał licencję zawodnika, uprawniającą do oficjalnego uczestnictwa w zawodach kolarskich. Niemal natychmiast przyszły pierwsze sukcesy, bo już w 1959 roku został wicemistrzem Polski Ludowych Zespołów Sportowych (startował wtedy jako reprezentant LZS Katowice). Dzięki nim został dostrzeżony przez trenerów kadry narodowej i powołany do reprezentacji – najpierw klubów Ludowych Zespołów Sportowych, a w roku 1960 do drugiej (młodzieżowej) reprezentacji Polski w kolarstwie i wystartował w biało-czerwonej koszulce w wyścigu Tour de Pologne (zajął 11 miejsce wśród startujących w wyścigu Polaków i 19 w ogólnej klasyfikacji). To wielkie, jak na debiutanta, osiągnięcie sprawiło, że zaraz po wyścigu otrzymał powołanie do pierwszej kadry narodowej, w której brał udział aż do... 1974 roku. Czternaście lat nieprzerwanych startów w najważniejszych imprezach kolarskich w Polsce i Europie stanowi wyczyn, jakim poszczycić się mogą jedynie nieliczni zawodnicy – zwłaszcza, że okres ten zaliczany jest do najlepszych lat polskiego kolarstwa. Już na początku kariery (w 1960 roku) pojawiła się realna możliwość startu na olimpiadzie w Rzymie – i jedynie defekt roweru zniweczył tę szansę.
Wśród wielkich wydarzeń w sportowej biografii J. Gawliczka wymienić należy zwłaszcza udział w pierwszym w swojej karierze Wyścigu Pokoju (1963 rok) – niewiele zabrakło wtedy ówczesnemu debiutantowi do objęcia prowadzenia w ogólnej klasyfikacji i założenia żółtej koszulki lidera. Pamiętać należy, że w naszej części Europy była to bodaj najważniejsza impreza kolarska, która przyciągała na trasy wyścigu wielotysięczne tłumy i miliony kibiców przed odbiorniki telewizyjne i radiowe.
W prestiżowym Wyścigu Tour de la Venire – stanowiącym amatorski odpowiednik słynnego wyścigu zawodowców Tour de France (trasy obu wyścigów dokładnie się pokrywają) – już na początku swojej kariery, w 1961 roku, zanotował pierwszy sukces, jakim było miejsce w pierwszej dziesiątce. W 1964 roku nawiązywał już równorzędną walką z najlepszymi: wygrał etap w najbardziej górzystym etapie do Andory, zajął drugie miejsce w ogólnej klasyfikacji górskiej i szóste w klasyfikacji ogólnej. Osiągnięcie jest tym większe, że ówcześni rywale J. Gawliczka w następnych latach przechodzili na zawodowstwo i wygrywali największe wyścigi, z Tour de France na czele. Ciekawym epizodem z tamtego wyścigu jest rywalizacja i nawiązanie później wieloletniej przyjaźni z wielkim zawodnikiem, prawdziwą legendą światowego kolarstwa, Felice Gimondi, który w 1964 roku wygrał (między innymi dzięki pomocy J. Gawliczka, udzielonej mu na jednym z etapów) Tour de la Venire, a następnie dwukrotnie zajmował najwyższe miejsce na podium Tour de France, czterokrotnie wygrywał Giro d’Italia, zdobywał mistrzostwo świata.
Później przyszły następne wielkie sukcesy:
1965 rok – wygrany Wyścig Dookoła Rumunii,
1966 rok – zwycięstwo w Wyścigu Dookoła Anglii,
1966 rok – pierwsze miejsce na podium w Tour de Pologne ,
- trzykrotne indywidualne górskie mistrzostwo Polski ,
- dwukrotne wicemistrzostwo w kolarstwie szosowym.
Wielokrotnie zajmował miejsce na podium w wieloetapowych wyścigach organizowanych w Europie: w Szkocji, Czechosłowacji, Austrii.
Po 1974 roku wycofał ze startów w zawodach – choć nie oznaczało to jeszcze definitywnego wycofania się ze sportu, bowiem przez następne kilka lat (do 1980 roku) pracował jako trener z młodzieżą (był m.in. wojewódzkim koordynatorem trenerów kolarskich drużyn zrzeszonych w LZS). W tym czasie organizował sobie już przyszłość w nowej sytuacji życiowej: kupił działkę, wybudował dom i zajął się prowadzeniem warsztatu samochodowego.
W nowej rzeczywistości społecznej i możliwościach, jakie stworzyły się po zmianach przełomu lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, odżyło zainteresowanie kolarstwem – wspólnie z Adamem Krupą podjęli próbę stworzenia sekcji kolarskiej, już w pełni profesjonalnej, zawodowej. Powstała ona w 1990 roku, niestety jednak trudności organizacyjne sprawiły, że projektu nie udało się rozwinąć. To ponowne otwarcie się na działalność publiczną pociągnęło za sobą zainteresowanie osobą Józefa Gawliczka ówczesnych władz miasta, zwłaszcza prezydenta Rybnika, J. Makosza, który zainspirował go do większego zaangażowania się w działalność społeczną na terenie miasta. Był współtwórcą Rybnickiej Inicjatywy Obywatelskiej, startował w wyborach do Rady Miasta, współtworzył również – wraz z innymi działaczami RIO – Platformę Obywatelską w Rybniku, w której nadal aktywnie uczestniczy.
Aktualnie J. Gawliczek nie zajmuje się zawodowo sportem. Atmosfera, jaka obecnie panuje wokół tej dziedziny życia, kierujący nią ludzie nie mający do tego odpowiednich kwalifikacji, zwłaszcza etycznych – wszystko to zniechęca do większego zaangażowania się w sport kwalifikowany człowieka, który rozpoczynał karierę w czasach, kiedy sport był dla jego uczestników prawdziwą pasją, wyzbytą z negatywnych zjawisk, tak charakterystycznych dla współczesnej rzeczywistości.
Podczas 23. edycji Tour de Pologne w 1966r. Józef Gawliczek (LZS II) ustanowił obowiązujący do dziś rekord przeciętnej całego wyścigu - 44,010 km/godz.
KAROL ŁUKOSZEK
legendarny trener klubu z Czernicy, wychowawca wielu pokoleń kolarzy
Tuż po wojnie, a później także w latach 50-tych i 60-tych miejscowi kolarze osiągali wiele sukcesów, dominując momentami w polskim peletonie. Jak wspominano na spotkaniu, pojawienie się na starcie kolarzy z Czernicy skutecznie zniechęcało do walki zawodników z innych polskich klubów.
Ta potęga zbudowana została dosłownie na podwórku państwa Łukoszków. To tam spotykali się zawodnicy przed wyruszeniem na trening czy wyścig. Pani Łucja, do dziś traktowana przez byłych kolarzy jak matka, dbała o to, by wszyscy byli najedzeni i mieli w bidonach ciepłą herbatę. Były to lata pionierskie polskiego kolarstwa, kiedy trzeba było zdobywać nie tylko doświadczenie, ale i pieniądze pozwalające na zakup sprzętu oraz dojazd na wyścigi rozgrywane w całym kraju.
Te pionierskie czasy są dziś źródłem wielu anegdot, które opowiadano chętnie podczas spotkania. Jego uczestnicy wspominali między innymi słynną Syrenkę, którą kolarze z Czernicy wraz z trenerem przemierzali Polskę w drodze na start. Własnoręcznie zbudowany bagażnik na koła wielokrotnie sprawiał problemy, jednak radzono sobie z nimi najbardziej wymyślnymi sposobami. Najważniejsze jednak, jak wielokrotnie podkreślali uczestnicy spotkania, były wizja i upór trenera, całkowicie oddanego kolarstwu i swoim wychowankom. Bo Czernica nie była wyłącznie klubem nastawionym na osiąganie wyników sportowych. Co najmniej równie ważne było dla Karola Łukoszka wychowanie swoich podopiecznych na mądrych ludzi, dążących uczciwą droga do sukcesu zarówno w sporcie jak i w życiu.
Przez klub w Czernicy przewinęły się setki zawodników. Podopieczni trenera Łukoszka 8 razy sięgali po Mistrzostwo Polski, a tytuły Mistrza Śląska trudno dziś zliczyć. Warto dodać, że w tamtych latach Śląsk był jednym z najsilniejszych okręgów kolarskich i sięgnięcie po tytuł mistrzowski nie było rzeczą łatwą.
Najsłynniejszym z zawodników Karola Łukoszka był Józef Gawliczek, który po zakończeniu kariery kontynuował pracę swojego wychowawcy. Największe sukcesy Gawliczka, organizatora spotkania w Rydułtowach, to zwycięstwo w Tour de Pologne 1966, trzykrotny tytuł Górskiego Mistrza Polski, triumfy w wyścigach Dookoła Anglii (Milk Race), Dookoła Serbii i Dookoła Rumunii.
Warto pamiętać o ludziach, którzy budowali kolarstwo w trudnych, powojennych latach, bo to oni tworzyli podwaliny pod największe sukcesy Polaków w tej dyscyplinie. Karol Łukoszek, jego żona Łucja czy Józef Gawliczek, zasługują na to, by dzisiejsi kibice kolarstwa znali i docenili ich pracę.
WILHELM KUBICA
mistrz ślusarski, gimnastyk z Radlina, najstarszy i najbardziej utytułowany z trzech braci olimpijczyków, wielokrotny mistrz i reprezentant Polski, mistrz Europy, trzykrotny olimpijczyk z Tokio (1964), Meksyku (1968) i Monachium (1972).
Urodził się 29 grudnia 1943 w Niedobczycach jako syn Ludwika i Heleny Pietroschek. Był absolwentem zasadniczej szkoły zawodowej w zawodzie mistrz ślusarski. Od wczesnych lat był gimnastykiem (wzrost: 168 cm,waga:60 kg). W latach 1954-1974 reprezentował KG Radlin jako wychowanek Henryka Gacy. Był najstarszym i najbardziej utytułowanym z trzech braci Kubiców, którzy przez wiele lat tworzyli trzon drużyny narodowej w gimnastyce. Na stałe mieszka w Rydułtowach, gdzie osiedlił się wraz z żoną.
Największe sukcesy:
§ 47-krotny reprezentant Polski (1963-1974)
§ 4-krotny mistrz kraju w wieloboju gimnastycznym (1966, 1967, 1969, 1970)
§ 22-krotny mistrz Polski w poszczególnych konkurencjach: poręcze (1965, 1966, 1967, 1970), koń (1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1969, 1971), kółka (1967), skok (1967, 1969, 1971), ćwiczenia wolne (1966, 1967, 1969), drążek (1963, 1966, 1967, 1970)
§ Mistrz Europy w ćwiczeniu na koniu z łękami (1969 Warszawa)
§ srebrny medalista Mistrzostw Europy w ćwiczeniu na koniu z łękami (1973 Grenoble).
§ 8-krotny finalista Mistrzostw Europy:
1965 Antwerpia:
5. miejsce w ćwiczeniach na koniu z łękami,
5. miejsce w ćwiczeniach na kółkach,
6. miejsce w wieloboju indywidualnym;
1967 Tampere:
7. miejsce w wieloboju indywidualnym,
1969 Warszawa:
5. miejsce w ćwiczeniach na kółkach,
6. miejsce w wieloboju indywidualnym;
1971 Madryt:
5. miejsce w ćwiczeniach na poręczach,
1973 Grenoble:
8. miejsce w wieloboju indywidualnym;
§ trzykrotny finalista Mistrzostw Świata:
1966 Dortmund:
5. miejsce w wieloboju drużynowym,
1970 Ljubljana:
5. miejsce w wieloboju drużynowym,
6. miejsce w ćwiczeniach na koniu z łękami;
Jako Zasłużony Mistrz Sportu (1976 r.) został odznaczony m. in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Pozostałe osiągnięcia:
*1964 Tokio: 6-bój ind. - 35 m. na 130 start. z notą 111.10 (zw. Y. Endo, Japonia - 115.950); ćwiczenia wolne - 38 m. z notą 18.55 (zw. F. Menichelli, Włochy - 19.450); kółka - 41 m. z notą 18.35 (zw. T. Hayata, Japonia - 19.475); koń z łękami - 40 m. z notą 18.40 (zw. M. Cerar, Jugosławia - 19.525); skok przez konia - 54 m. z notą 18.75 (zw. H. Yamashita, Japonia - 19.600); poręcze - 92 m. z notą 18.00 (zw. Y. Endo, Japonia - 19.675); drążek -14 m. z notą 19.05 (zw. B. Szachlin, ZSRR - 19.625); 6-bój druż. - 5 m. na 18 start. z notą 559.50 (zw. Japonia - 577.95). Partnerami K. (111.10) w drużynie byli: J. Jankowicz (110.60), A. Konopka (108.70), M. Kubica (113.20), A. Kucharczyk (111.05)i A. Rokosa (111.95)
*1968 Meksyk: 6-bój ind. - 11 m. na 117 start. z notą 113.15 (zw. S. Kato, Japonia - 115.900); ćwiczenia wolne - 21 m. z notą 18.55 (zw. S. Kato Japonia - 19.475); koń z łękami - 4 m. z notą 19.150 (zw. M. Cerar, Jugosławia -19.325); kółka - 17 m. z notą 18.60 (zw. A. Nakayama, Japonia -19.450); skok przez konia - 18 m. z notą 18.55 (zw. M. Woronin, ZSRR - 19.00); poręcze - 9 m. z notą 19.15 (zw. A. Nakayama, Japonia - 19.475); drążek - 8 m. z notą 19.20 (zw. M. Woronin, ZSRR - 19.550); 6-bój druż. - 5 m. na 16 start. z notą 555.90 (zw. Japonia - 575.90). Partnerami K. (113.15) w drużynie byli: A. Gonera (109.25), J. Kruża (108.15), M. Kubica (112.80), S. Kubica (109.80) i A. Rokosa (108.85).
*1972 Monachium: 6-bój ind. - 20-21 m. na 113 start. z notą 110.550 (zw. S. Kato, Japonia - 114.650); ćwiczenia wolne - 26-29 m. z notą 18.35 (zw. N. Andrianow, ZSRR - 19.175); koń z łękami - 6 m. z notą 18.750 (zw. W. Klimenko, ZSRR - 19.125); kółka - 34-37 m. z notą 18.10 (zw. A. Nakayama, Japonia- 19.350); skok przez konia - 16-19 m. z notą 18.50 (zw. K. Koeste, NRD - 18.850); poręcze -29-31 m. z notą 18.40 (zw. S. Kato, Japonia - 19.475); drążek - 47 m. z notą 17.85 (zw. M. Tsukahara, Japonia - 19.725); 6-bój druż. - 4 m. na 6 start. z notą 551.10 (zw. Japonia - 571.25).Partnerami K. (109.90) w drużynie byli; J. Kruża (106.35), M. Kubica (111.25), S. Kubica (110.75), M. Strzałka (106.45) i A. Szajna (111.15).
MIKOŁAJ KUBICA
technik górnik, gimnastyk z Radlina, wielokrotny mistrz i reprezentant Polski (1963-1976), medalista mistrzostw Europy, trzykrotny olimpijczyk z Tokio (1964), Meksyku (1968) i Monachium (1972).
Urodził się 27 października 1945 w Niedobczycach jako syn Ludwika i Heleny Pietroschek. Jest absolwentem Technikum Górniczego w zawodzie technik górnik. Trenował gimnastykę sportową (wzrost: 170 cm, waga: 64 kg) Podobnie jak starszy brat reprezentował KG Radlin (1956-1976) i był wychowankiem trenera Henryka Gacy. Wraz z braćmi - olimpijczykami Wilhelmem i Sylwestrem- przez wiele lat tworzył trzon naszej drużyny narodowej. Jest żonaty, ma dwoje dzieci. Mieszka w Dzimierzu.
Największe sukcesy:
§ 48-krotny reprezentant Polski (1963-1974),
§ 5-krotny mistrz Polski w wieloboju (1964, 1965, 1968, 1971, 1973),
§ 30-krotny mistrz Polski w poszczególnych konkurencjach gimnastycznych: poręcze - 1964, 1967, 1968, 1969,1971,1972, 1973; koń z łękami - 1967, 1968, 1970, 1973, 1974; kółka - 1964, 1965, 1966, 1968, 1969; skok - 1965, 1966, 1967, 1968, 1970 /; ćwiczenia wolne - 1964, 1965, 1967, 1968; drążek - 1965, 1968, 1969, 1971
§ trzykrotny srebrny medalista ME: kółka i skok przez konia (1969 Warszawa), koń z łękami (1973 Grenoble).
§ trzykrotny brązowy medalista ME: wielobój ind. (1969 Warszawa), ćwiczenia wolne i ćw. na kółkach (1967 Tampere),
§ 14 - krotny finalista ME:
1965 Antwerpia:
5. miejsce w ćwiczeniach wolnych,
5. miejsce w skoku przez konia,
6. miejsce w ćwiczeniach na poręczach,
8. miejsce w wieloboju indywidualnym,
1967 Tampere:
5. miejsce w wieloboju indywidualnym,
5. miejsce w ćwiczeniach na koniu z łękami,
5. miejsce w skoku przez konia,
5. miejsce w ćwiczeniach na drążku,
1969 Warszawa:
4. miejsce w ćwiczeniach wolnych,
4. miejsce w ćwiczeniach na koniu z łękami,
4. miejsce w ćwiczeniach na poręczach,
1973 Grenoble:
4. miejsce w skoku przez konia,
6. miejsce w ćwiczeniach na koniu z łękami,
7. miejsce w wieloboju indywidualnym;
§ 2-krotny finalista MŚ: 1966 Dortmund: 5. miejsce w wieloboju drużynowym, 1970 Lubljana: 5. miejsce w wieloboju drużynowym.
Zasłużony Mistrz Sportu (1972), odznaczony m. in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia.
Pozostałe osiągnięcia:
*1964 Tokio: 6-bój ind. - 16 m. na 130 start. z notą 113.20 (zw. Y. Endo, Japonia - 115.950); ćwiczenia wolne - 21 m. z notą 18.80 (zw. F. Menichelli, Włochy - 19.450); kółka - 17 m. z notą 18.80 (zw. T. Hayata, Japonia - 19.475); koń z łękami - 16 m. z notą 18.70 (zw. M. Cerar, Jugosławia - 19.525); skok przez konia - 19 m. z notą 19.10 (zw. H. Yamashita, Japonia - 19.600); poręcze - 41 m. z notą 18.70 (zw. Y. Endo, Japonia - 19.675); drążek -12 m. z notą 19.10 (zw. B. Szachlin, ZSRR - 19.625); 6-bój druż. - 5 m. na 18 start. z notą 559.50 (zw. Japonia - 577.95). Partnerami K. (113.20) w drużynie byli: J. Jankowicz (110.60), A. Konopka (108.70), W. Kubica (111.10), A. Kucharczyk (111.05) i A. Rokosa (111.95).
*1968 Meksyk: 6-bój ind. - 13 m. na 117 start. z notą 112.80 (zw. S. Kato, Japonia - 115.900); ćwiczenia wolne - 24 m. z notą 18.50 (zw. S. Kato, Japonia - 19.475), koń z łękami - 8 m. z notą 19.00 (zw. M. Cerar, Jugosławia - 19.325); kółka - 13 m. z notą 18.75 (zw. A. Nakayama - 19.450); skok przez konia - 13 m. z notą 18.70 (zw. M. Woronin, ZSRR - 19.00); poręcze - 15 m. z notą 19.05 (zw. A. Nakayama, Japonia - 19.475); drążek - 25 m. z notą 18.80 (zw. M. Woronin, ZSRR - 19.550); 6-bój druż. – 5 m. na 16 start. z notą 555.90 (zw. Japonia - 575.90). Partnerami K. (112.80) w drużynie byli: A. Gonera (109.25), J. Kruża (108.15), S. Kubica (109.80), W. Kubica (113.15) i A. Rokosa (108.85).
*1972 Monachium: 6-bój ind. - nie ukończył konk. na skutek kontuzji (do finału wieloboju zakwalifikował się na 13 pozycji); ćwiczenia wolne - 33-36 m. z notą 18.20 (zw. N. Andrianow, ZSRR - 19.175); koń z łękami -12-13 m. z notą 18.55 (zw. W. Klimenko, ZSRR - 19.125); kółka - 21-22 m. z notą 18.50 (zw. A. Nakayama, Japonia - 19.350); skok przez konia - 7-9 m. z notą 18.75 (zw. K. Koeste, NRD - 18.850); poręcze - 11-13 m. z notą 18.85 (zw. S. Kato, Japonia - 19.475); drążek - 25-28 m. z notą 18.40 (zw. M. Tsukahara, Japonia - 19.725); 6-bój druż. - 4 m. na 16 start. z notą 551.10 (zw. Japonia - 571.25). Partnerami K. (111.25) w drużynie byli: J. Kruża (106.35), S. Kubica (110.75), W. Kubica (109.90), M. Strzałka (106.45) i A. Szajna (111.15).
SYLWESTER KUBICA
ślusarz, najmłodszy z trzech braci olimpijczyków, gimnastyk z Radlina, mistrz i reprezentant Polski, medalista mistrzostw Europy, olimpijczyk z Meksyku (1968) i Monachium (1972).
Urodził się 28 grudnia 1949 w Niedobczycach, jako syn Ludwika i Heleny Pietroschek Jest absolwentem zasadniczej szkoły zawodowej w zawodzie ślusarz. Uprawiał gimnastykę sportową (wzrost: 169 cm, waga: 60 kg). Podobnie jak starsi bracia rwprezentował KG Radlin (1963-1976), jako wychowanek trenera Henryka Gacy. Najmłodszy z grona trzech braci (Mikołaj, Wilhelm), którzy przez wiele lat tworzyli trzon reprezentacji narodowej w gimnastyce, odniósł stosunkowo najmniej sukcesów na arenie międzynarodowej. Mieszka w Radlinie.
Największe sukcesy:
§ 19-krotny reprezentant Polski (1967-1976),
§ 6-krotny mistrz Polski: poręcze (1975), kółka (1970, 1972), ćwiczenia wolne (1970, 1972), drążek (1975),
§ brązowy medalista ME: 1969 Warszawa w ćwiczeniach wolnych,
§ 4 - krotny finalista ME:
1969 Warszawa:
4. miejsce w skoku przez konia,
5. miejsce w wieloboju indywidualnym,
1971 Madryt:
5. miejsce w ćwiczeniach na kółkach,
7. miejsce w wieloboju indywidualnym;
§ finalista MŚ- 1970 Lublana: 5. miejsce w wieloboju drużynowym.
Jest Mistrzem Sportu (1971) odznaczonym m. in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Pozostałe osiągnięcia:
*1968 Meksyk: 6-bój ind. - 31 m. na 117 start. z notą 109.80 (zw. S. Kato, Japonia - 115.90); ćwiczenia wolne - 26 m. z notą 18.45 (zw. S. Kato, Japonia - 19.475); koń z łękami - 27 m. z notą 18.40 (zw. M. Cerar, Jugosławia - 19.325); kółka - 58 m. z notą 17.80 (zw. A. Nakayama, Japonia - 19.450); skok przez konia - 63 m. z notą 18.05 (zw. M. Woronin, ZSRR - 19.00); poręcze - 35 m. z notą 18.70 (zw. A. Nakayama, Japonia - 19.475); drążek - 51 m. z notą 18.40 (zw. M. Woronin, ZSRR - 19.550); 6-bój druż. - 5 m. na 16 start. z notą 555.40 (zw. Japonia - 575.90). Partnerami K. (109.80) w drużynie byli: A. Gonera (109.25), J. Kruża (108.15), M. Kubica (112.80), W. Kubica (113.15) i A. Rokosa (108.85).
*1972 Monachium: 6-bój ind. - 22 m. na 113 start. z notą 110.325 (zw. S. Kato, Japonia - 114.650); ćwiczenia wolne - 8 m. z notą 19.00 (zw. N. Andrianow, ZSRR - 19.175); koń z łękami - 18 m. z notą 18.30 (zw. W. Klimenko, ZSRR - 19.125); kółka - 13-16 m. z notą 18.80 (zw. A. Nakayama, Japonia - 19.350); skok przez konia - 23-27 m. z notą 18.40 (zw. K. Koeste, NRD - 18.850); poręcze - 24-26 m. z notą 18.50 (zw. S. Kato, Japonia - 19.475); drążek - 49-54 m. z notą 17.75 (zw. M. Tsukahara, Japonia - 19.725); 6-bój druż. - 4 m. na 16 start. z notą 551.10 (zw. Japonia - 571.25). Partnerami K. (110.75) w drużynie byli: J. Kruża (106.35), M. Kubica (111.25), W. Kubica (109.90), M. Strzałka (106.45) i A. Szajna (111.15). Zakwalifikował się na IO w Montrealu (1976), ale nie startował z powodu kontuzji.
PAWEŁ GAWRON
Urodził się 23 marca 1921 r. w Rydułtowach jako syn Antoniego i Lydii Renk. Był absolwentem zasadniczej szkoły zawodowej w zawodzie elektromonter. W 1946r. ożenił się z młodszą od siebie o 4 lata Marią Olgą Leschczyk.
Od najmłodszych lat trenował gimnastykę sportową (mierzył 169 cm, ważył 57 kg).Był reprezentantem śląskich klubów: Naprzód Rydułtowy i Górnik Radlin (klasa mistrzowska międzynarodowa 1952r.), trzykrotnie reprezentował Polskę.
W 1952r. wystartował na igrzyskach olimpijskich w Helsinkach, gdzie zajął:
§ 109 miejsce w wieloboju indywidualnym z notą 99.80
§ 63 miejsce w ćwiczeniach na koniu z łękami z notą 17.70
§ 79 miejsce w ćwiczeniach na drążku z notą 17.45
§ 81 miejsce w ćwiczeniach na poręczach z notą 17.85
§ 117 miejsce w ćwiczeniach na kółkach z notą 16.70
§ 119 miejsce w ćwiczeniach wolnych z notą 16.60
§ 177 miejsce w skoku przez konia z notą 13.50
W wieloboju drużynowym zajął 13 miejsce z wynikiem punktowym 529.80. Jego partnerami w drużynie byli: P. Gaca, J. Jokiel, R. Kucjas, Z. Lesiński, S. Sobala, J. Solarz i P. Świętek.
Zmarł 1 października 1983r. w Rydułtowach.
BŁAŻEJ RADLER
Urodził się 2 sierpnia 1982 r. w Rydułtowach. Jest polskim piłkarzem grającym na pozycji obrońcy, obecnie zawodnikiem Pogoni Szczecin.
Jako junior występował w Rymerze Niedobczyce.
Rozegrał 78 spotkań w Orange Ekstraklasie, strzelając w nich trzy bramki.
Występował w barwach w Górnika Zabrze, do którego przeszedł z drugoligowego Podbeskidzia Bielsko-Biała. Przez dwa sezony grał też w Odrze Wodzisław. W ekstraklasie debiutował 10 marca 2001 r. w meczu Górnika Zabrze ze Śląskiem Wrocław, wygranym przez Zabrzan 2:0.
W rundzie wiosennej sezonu 2008/2009 grał w belgijskim klubie AFC Tubize, który po zakończeniu sezonu spadł z pierwszej ligi. Radler otrzymał propozycję przedłużenia kontraktu, jednak odrzucił ją i wrócił do Polski.
Po kilku kolejkach sezonu 2009/2010 dołączył do drużyny Znicza Pruszków.
Był członkiem młodzieżowej reprezentacji Polski U-18 w piłce nożnej, z którą zdobył w 2001 r. tytuł mistrza Europy.
KRZYSZTOF KRÓL
Urodził się 6 lutego 1987 w Rydułtowach. Jest polskim piłkarzem grającym na pozycji bocznego obrońcy.
Jest wychowankiem Górnika Radlin. Przez sześć lat trenował jako junior w WSP Wodzisław Śląski. Reprezentował również barwy Amiki Wronki, Dyskobolii Grodzisk Wlkp. oraz Realu Madryt B i Realu Madryt C. Wraz z młodzieżowymi reprezentacjami Polski grał na Mistrzostwach Europy U-19 w 2006 roku oraz Mistrzostwach Świata U-21 w 2007 roku. 25 listopada 2010 Chicago Fire zrezygnowało z opcji pierwokupu i zawodnik wrócił do Jagiellonii. 17 stycznia 2011 roku klub z Białegostoku wypożyczył go do Polonii Bytom. W dniu 11 lipca 2011 rozwiązał za porozumieniem stron obowiązujący kontrakt z Jagiellonią. 18 lipca 2011 związał się dwuletnią umową z beniaminkiem ekstraklasy Podbeskidziem Bielsko-Biała.
23 czerwca 2010 roku poślubił amerykańską modelkę polskiego pochodzenia, Patrycję Mikula.